| Summary: | Celem niniejszej pracy była charakterystyka niektórych czynników klinicznych i demograficznych wpływających na liczbę zamachów samobójczych u pacjentów leczonych w Klinice Toksykologii, podzielonych na 3 grupy według sposobu zażycia trucizny: a) zatrucia przypadkowe - jako grupa kontrolna; b) zatrucia samobójcze; c) pozostałe zatrucia - intencjonalne, czyli poprzez nadużycie substancji lub zatrucie w trakcie uzależnienia. Przedstawiony sposób opisu umożliwia ocenę rozmiarów leczenia oraz wyodrębnienie populacji pacjentów, wobec których powinno się prowadzić zróżnicowaną profilaktykę w zakresie zapobiegania samobójstwom. Wśród pacjentów zatrutych w wyniku własnych działań proporcje liczebności w zależności od rodzajów zatrucia są zmienne, jednocześnie grupy te są podobne, a ci sami pacjenci są kwalifikowani na przemian to do jednej, to do drugiej grupy leczonych osób. Pacjentów leczono w latach 2003-2005 w Klinice Toksykologii w Krakowie. Na podstawie dokumentacji klinicznej w opisanych grupach analizowano: płeć wiek, czas hospitalizacji, stopień ciężkości zatrucia. W wymienionych latach leczono 3724 chorych, w tym 1074 osoby zatrute przypadkowo, w tym czasie 1712 pacjentów (57%) było po próbie samobójczej, a 938 (25,2%) było zatrutych w sposób intencjonalny. W grupie osób, które zatruły się podczas próby samobójczej, było 58% kobiet, a w grupie osób zatrutych intencjonalnie kobiety stanowiły 21%. Analiza wieku badanych nie wykazała istotnych różnic w opisywanych grupach, ale pacjenci intencjonalnie zatruci byli nieco starsi; ich średni wiek wyniósł 45,5 roku i wahał się w przedziale 14-78 lat. Średni wiek osób po próbach samobójczych wyniósł 38,5 roku i mieścił się w przedziale 14-88 lat. Ogólny średni czas hospitalizacji wyniósł 7,5 dnia i mieścił się w zakresie 0-154 dni. Spośród omawianych grup najdłużej leczono pacjentów po zatruciach intencjonalnych (średnio 8,0 dni). Ocena częstości występowania ciężkiego stopnia zatrucia wykazała, że choroba miała najcięższy przebieg w grupie osób po zatruciach samobójczych, czyli u 38,2% osób oceniono zatrucie na III stopień według PSS, ale także w grupie zatruć intencjonalnych notowano 31,7% przypadków ciężkiej postaci choroby. Przedstawione wyniki mogą być pomocne w kreowaniu polityki zdrowotnej i uzasadniają zróżnicowanie oraz intensyfikację działań profilaktycznych w zależności od rodzaju zatrucia w celu ograniczenia liczby osób po samozatruciach. The aim of the study was to characterise selected clinical and demographic factors that influence the number of suicide attempts among patients (n = 3724) treated at the Toxicology Clinic in Cracow in the years 2003-2005. Three patient groups were distinguished by the mode of intoxication: 1. accidental poisoning cases (n = 1074) regarded as controls; 2. attempted suicide (n = 1712, i.e. 57%); 3. other cases of intentional poisoning — by substance abuse or intoxication in the course of substance dependence (n = 938, i.e. 27%). Such categorisation permits to assess the scope of treatment and to differentiate groups of patients who require various preventive interventions. Four factors were selected from the patients’ medical files for the analysis: age, gender, length of hospitalisation, and intoxication severity. There were 58% women in the attempted suicide (AS) group, and 21% among those with intentional poisoning (IP). No significant age-related differences were found between the three groups, but IP patients were somewhat older (mean age 44.5) than those with attempted suicide (mean age 38.5 years). The mean length of hospitalisation in the whole sample was 7.5 days (ranging from 0 to 154 days), being relatively longer in the IP group (8.0 days on the average). The most severe course of intoxication was noted both in AS and IP patients - the III degree of intoxication severity was recognised using the Poison Severity Score (PSS) in 38.2% of the former and 31.7 of the latter. These two groups of patients are undoubtedly similar to each other and overlapping, which seems to be of importance for the prevention of suicidal behaviour. The reported research findings may be helpful in the selection of treatment methods. The results suggest a need for diversification and intensification of preventive interventions accordingly to the type of self-poisoning.
|
|---|