| Summary: | Narracje Kazuo Ishiguro zbudowane są wokoł subtelnego stopniowania tajemnicy,przypominając tym samym oniryczność klasycznej prozy japońskiej. We wszystkichjego powieściach, poczynając od Pejzażu w kolorze sepii, a kończąc na Nie opuszczajmnie, czytelnik podąża za narratorami, ktorzy powracają do swojej przeszłości i z wolnają przed nim i sobą odkrywają. To, co powinno wydawać się znajome narratoromIshiguro, jest dla nich samych i dla czytelnika ochronną maską i kamuflażem,pod ktorymi pojawiają się warstwy kolejnych iluzji. Jedyną pewną rzeczą jest to, żenic nigdy nie jest w pełni wytłumaczone i wytłumaczalne – zarowno w prozie Ishiguro,jak i w świecie rzeczywistym. Artykuł podejmuje te właśnie aspekty widocznew dwoch powieściach anglojapońskiego pisarza Kiedy byliśmy sierotami i Nie opuszczajmnie i przedstawia je jako przykłady prozy opartej na konstruowaniu świata stworzonegoz ułudy i zwodniczości. Aby w nim przetrwać, narratorzy sami budują sweosobiste fikcje i złudzenia, zwodząc samych siebie. Powoduje to wrażenie, że owe dwienajnowsze powieści Ishiguro dokonują konstrukcyjnego przewrotu w prozie bazującejna poczuciu tajemnicy i spisku. Dla Ishiguro bowiem – co jest szczegolnie widocznew Nie opuszczaj mnie, kafkowskiej wizji wspołczesnej Wielkiej Brytanii – tajemnicai spisek są ochronnym kamuflażem, ktorych odkrycie nie stanowi celu samego w sobiei nie jest też celem czytelnika, skrywają one bowiem prawdę zbyt przykrą, by dało sięją znieść bez osłony, ktorą zapewniało jej utajenie
|
|---|