| Summary: | Ritrýnd grein Á kaldastríðsárunum, þegar smám saman dró úr áköfum stuðningi margra vinstri manna við Sovetríkin, einkenndist afstaða íslenskra sósíalista af vissri tvöfeldni. Leiðtogar flokksins, einkum formaður hans, Einar Olgeirsson, reyndu að halda flokknum vinveittum Sovétríkjunum, um leið og þeir reyndu að halda frið við og jafnvel vinna með vinstrimönnum sem höfðu misst alla trú á Sovétríkin. Tilraunir Einars birtast meðal annars í þeirri stefnu flokksins að senda unga flokksmenn til háskólanáms í Þýska alþýðulýðveldinu og Sovétríkjunum, í efnahagsstefnu flokksins og í hugmyndum Einars um að skapa norrænt bandalag vinstriflokka, sem átti að ná til bæði sovéthollra afla og þeirra sem sýndu Sovétríkjunum enga hollustu. Tilraunirnar náðu hámarki sínu í lok sjötta áratugarins, þegar Sósíalistaflokkurinn varð eini sovétholli flokkurinn til að taka þátt í ríkisstjórnarsamstarfi í NATO landi. During the Cold war years, when enthusiasm about the Soviet Union in leftist circles gradually faded, Icelandic socialists maintained a double position. The party leadership, especially the party chairman Einar Olgeirsson struggled to keep the party within the Soviet camp, while at the same time seeking to accommodate and even work with leftists who had abandoned all faith in the Soviet Union. His efforts can be seen in a policy to send young party members to the GDR and the USSR for University education, in economic policy and in ideas about creating a leftist partnership in the Nordic countries involving both pro- and anti-Soviet Socialist parties. These efforts were strongest in the late fifties when the Socialist Unity Party became the only pro-Soviet Socialist party to join the government in a NATO country.
|
|---|