| Summary: | Markmið ritgerðarinnar var að rannsaka félagsfræðilega stöðu húsdýra á Íslandi. Ný lög og framleiðsluaðferðir hafa breytt aðstæðum húsdýra hér á landi, en staða þeirra í huga landsmanna krefst rannsóknar. Í þeim tilgangi var framkvæmt orðræðugreiningu á umfjöllun fjölmiðla um húsdýr. Þar kom í ljós að húsdýr eru talin vera auðlind fyrst og fremst. Áhersla á velferð er áberandi eins og annars staðar, en snýst að mestu um að búa til betri vöru og svara kröfum neytenda, ekki um réttindi dýra. Hluti umræðunnar snýr að ágætum íslenskra húsdýra, en hún beinist inn á við, og snýst um að undirstrika þá kosti dýra sem Íslendingar telja sjálfa sig búa yfir, í þágu þjóðlegrar ímyndar hreysti og hreinleika. The aim of this thesis was to investigate the sociological status of domesticated animals in Iceland. New laws and reforms in production methods have changed the conditions of domesticated animals in the country, but their place in the minds of the human population requires further research. On this basis, a discourse analysis was conducted of media coverage on domesticated animals. The results pointed to domesticated animals being primarily thought of as a resource. The emphasis on welfare is prominent, as it is abroad, but is mostly aimed at creating a superior product and responding to consumer demands, not at animal rights. Some discussion was aimed at the merits of Icelandic farm animals, but it is directed inward, emphasising those virtues of animals that Icelanders believe themselves to possess, in furtherance of a national image of bravery and purity.
|
|---|