| Summary: | Samfélagið í heild sinni virðist ekki enn í stakk búið að heyra orðin „fötlun“ og „foreldrahlutverkið“ í sömu setningu. Eftir að Ísland undirritaði samning Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks árið 2007 hafa orðið framfarir í réttindabaráttu þeirra. Réttur fatlaðs fólks er oft viðurkenndur og virtur til jafns við aðra en hingað til hefur það sjaldan átt við þegar það kemur að því að þau sinni foreldrahlutverkinu. Seinfærir foreldrar verða fyrir fordómum þegar um ræðir foreldrahlutverkið og þær hindranir sem standa í vegi fyrir þeim eru oft vegna fötlunarfordóma starfsfólks barnaverndar, heilbrigðis- og réttarkerfisins. Niðurstöður rannsókna um áhrif stuðnings við seinfæra foreldra í uppeldishlutverkinu stingur í stúf við þær fyrirfram ákveðnu hugmyndir opinberra starfsmanna sem meta getu foreldra til að sinna foreldrahlutverkinu. Slíkir fordómar og hugmyndir eru oftast vegna skorts á faglegri þekkingu starfsfólks barnaverndar þegar um ræðir stuðning við seinfærra foreldra. Markmið ritgerðarinnar er í samræmi við rannsóknarspurninguna sem er: hvernig stuðningi við seinfæra foreldra er háttað hjá sveitarfélögum. Áhugi höfunda, við að skoða og bera saman sveitarfélög, vaknaði þar sem þjónusta við fatlað fólk færðist frá ábyrgð ríkis til sveitarfélaga í ársbyrjun 2011. Því er mikilvægt að kanna hvort stuðningur sé fullnægjandi þar sem fatlað fólk á rétt á að velja sér búsetu. Þar eiga þau að geta sótt alla þá þjónustu sem þau eiga rétt á samkvæmt samningi Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks. Tekin voru viðtöl við ráðgjafa sem sjá um málefni fatlaðs fólks hjá þremur sveitarfélögum, Kópavogi, Akureyri og Hafnarfirði. Reykjavík sá ekki fram á að hafa tök á fundi svo svör við spurningalistanum var sendur til höfunda. Spurningar til allra sveitarfélaganna voru þær sömu og svörin voru síðar meir borin saman.
|
|---|