| Summary: | Í ritgerð þessari verður fjallað um regluna um ne bis in idem sem er að finna í 4. gr. 7. viðauka Mannréttindasáttmála Evrópu, nr. 62/1994, og kveður á um réttinn að vera ekki saksóttur eða refsað tvívegis fyrir sama brot. Verður dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu er tengjast reglunni um ne bis in idem skoðuð og hvernig þróun og túlkun á henni hefur breyst í gegnum tíðina. Verða dómar Mannréttindadómstóls Evrópu í íslenskum skattamálum er reyndu á ákvæði 4. gr. 7. viðauka mannréttindasáttmálans teknir til skoðunar og hvernig niðurstaða þeirra hefur haft áhrif til breytinga hér á landi, bæði á stofnanauppbyggingu og málsmeðferð við rannsókn og saksókn skattalagabrota. Lögð verður sérstök áhersla á málsmeðferð skattrannsókna í kjölfar setningu laga nr. 29/2021, um breytingu á lögum er varða rannsókn og saksókn skattalagabrota (tvöföld refsing, málsmeðferð). This thesis will discuss the rule of ne bis in idem, which is found in Article 4 of Protocol 7 to the European Convention on Human Right, no. 62/1994, and stipulates the right not to be prosecuted or punished twice for the same offense. The jurisprudence of the European Court of Human Rights related to the principle of ne bis in idem will be examined and how its development and interpretation has changed over time. Judgments rendered by the European Court of Human Rights in Icelandic tax cases where the provisions of Article 4 of Protocol 7 of the Human Rights Convention are taken into consideration are studied and discussed how their results have influenced changes in Iceland, both with regard to the institutional structure and the procedure in investigating and prosecuting tax offences. Special emphasis will be placed on the procedure with regard to tax investigations following the enactment of Act no. 29/2021, amending the law regarding the investigation and prosecution of tax offenses (ne bis in idem, procedure). Óheimilt er að afrita verkefnið að hluta eða í heild án leyfis höfundar hverju sinni.
|
|---|