| Summary: | Lokaverkefni til meistaraprófs í sýningargerð við Listaháskóla Íslands byggist annars vegar á ritgerð og hins vegar á sýningu. Höfundur þessarar ritgerðar fékk fyrst þá hugmynd að vinna að því að auka veg myndlistar í Vestmannaeyjum fyrir um tíu árum þegar hann lagði stund á listfræði en lagði hana til hliðar vegna flutnings á erlenda grundu. Höfundur var undir áhrifum Eyjanna og vildi að fleiri fengju að kynnast þeim; fólkinu, menningu og náttúru. Nú eru þessar hugmyndir dregnar fram í meistararitgerð í sýningarstjórnun. Í ritgerðinni tengir höfundur árdaga íslenskrar myndlistar við Eyjar og undirstrika áhrif Eyjanna á Júlíönu og myndlist hennar. Júlíana segir sjálf að það sé ekki nóg að koma til Eyja, „maður verður að klifra fjöllin og horfa á sjóinn.“ Fyrir nokkrum árum var fyrirhugað að opna safn Júlíönu í Reykjavík, og þótt höfundur þessara meistararitgerðar gleddist yfir því framtaki þá fannst honum það ekki eðlilegt að verk Júlíönu yrðu í Reykjavík. Júlíönu tengir höfundur lítið við höfuðborgina, miklu fremur við Vestmannaeyjar. Þegar undirbúningur við ritgerðarskrif hófst efldist frekar sá áhugi höfundar að vinna að framgangi myndlistar í Eyjum: Að tala fyrir safni í Vestmannaeyjum, sem væri tileinkað Júlíönu, sýningarhaldi á samtíðarlist sem og betri aðstöðu til sýningarhalds. Höfundur hóf vegferðina á að kafa ofan í störf og ævi Júlíönu og rannsaka betur tengingu hennar við Vestmannaeyjar. Eflaust er eðli verkefna að mótast og styrkjast á meðan á rannsóknarvinnu stendur og taka á sig skýrari mynd. Það má jafnvel velta því upp hvort höfundur hafi verið varfærinn í upphafi en þegar verkefnið fór að taka á sig mynd var ljóst að grundvöllur fyrir almennu safni í Eyjum er til staðar sem hægt væri að tileinka Júlíönu og ritgerðin tók að laga sig að því. Hans Ulrich Obrist talar um að sýningar séu frekar flókið og kraftmikið kerfi og að í upphafi liggi ekki alveg 100% fyrir hvert förinni er heitið. Sýningar ...
|
|---|