| Summary: | Drekkingarhylur hefur verið hluti af sögu Þingvalla frá því að lög Stóradóms voru samþykkt af Danakonungi, Friðriki II. árið 1565. Alls var 18 konum, sem urðu uppvísar og dæmdar fyrir alþingi vegna sifjabrota er Stóridómur kvað á um, og vegna útburð barna, drekkt í Drekkingarhyl. Fyrsta aftakan við Drekkingarhyl fór fram árið 1618 og sú síðasta á fyrri hluta 18. aldar. Eftir endurreisn Alþingis í Reykjavík fengu Þingvellir nýtt hlutverk, sem staður minninganna íslensku þjóðarinnar. Á ýmsum stórhátíðum þjóðarinnar er Íslendingum stefnt þar saman til þess að líta yfir farinn veg og minnast sögu landsins, þeirrar sögu sem talin er sameina þjóðina. Á stundum sem slíkum hefur aftökum í Drekkingarhyl, sem og öðrum aftökum, lengi vel verið haldið frá þjóðarminninu þar sem slíkir atburðir sýna fremur fram á sundrung en samheldni. Unnið er út frá þeirri tilgátu að undir lok 20. aldar verði Drekkingarhylur eins konar táknmynd fyrir það misrétti sem konur hafi þurft að líða að fornu og nýju. Til þess að greina það sem á sér stað verður unnið út frá kenningunni um kyngervi minninga (e. gender of memory). Rannsókn af þessi tagi hefur ekki verið gerð hér á Íslandi og er því um frumrannsókn að ræða. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að samverkandi áhrif fræðasamfélagsins og hins pólitíska afls veitir tækifæri til þess að skrifa konur og atburði Drekkingarhyls inn í minni þjóðar.
|
|---|