| Summary: | Verkefnið er lokað til 19.2.2100. Efni þessarar ritgerðar tekur til sönnunarfærslu og sönnunarbyrði í opinberum málum. Skoðað verður hvernig staðið er að öflun sönnunargagna og hvað veldur því að sönnunargögn verði álitin ólögmæt fyrir dómi. Í lögum nr. 88/2008 um meðferð sakamála er hvergi að finna ákvæði um meðferð sönnunargagna sem aflað hefur verið með vafasömum aðferðum eða í andstöðu við lög. Það er því undir dómstólunum komið að ákveða að hvaða leyti litið er til ólögmætra sönnunargagna, sbr. 109. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, sem kveður á um frjálst sönnunarmat dómara. Meginviðfangsefni ritgerðarinnar er að gera grein fyrir dómaframkvæmd á Íslandi og þeirri dómvenju sem skapast hefur hér, til samanburðar við þá dómvenju sem tíðkast í Danmörku og Noregi. Ákvarðanir Mannréttindadómstóls Evrópu verða skoðaðar í þessu sambandi til að fá skýrari mynd af því hvernig brugðist er við í málum þar sem til grundvallar eru lögð gögn sem aflað hefur verið með ólögmætum hætti. The objective of this thesis is to clarify how evidence, which have been obtained by illegal measures, is handled by the Icelandic justice system. The law on Criminal Procedure no. 88/2008 is silent on this matter. It has been stated in numerous precedents in Iceland, that even though evidence has been illegally obtained by authorities, that alone does not lead to its exclusion from the case. According to art. 109. of law no. 88/2008, it is up to the judges to decide whether or not certain evidence are submissible. There are, however, certain guidelines regarding this issue which have been provided by the European Court of Human Rights. Thus, the main focus of this essay is to analyze and discuss various case laws in Iceland, as well as the case law in Norway, Denmark and by the European Court of Human Rights address these matters.
|
|---|