| Summary: | Ritrýnd grein Þegar iðnsýningar voru komnar á skrið í Evrópu og víðar á 19. öld endurspegluðu þær framvindu í iðnaði, tækni, vísindum og listum, ennfremur pólitísk sjónarmið og viðhorf til samfélagslegra breytinga, þar á meðal þjóðernisrómantískar hugmyndir um gildi hverfandi sveitasamfélags. Iðnsýningarnar sem komið var upp á Íslandi áður en áhrifa iðnvæðingar fór að gæta að marki hérlendis mörkuðu handverki íslenska sveitasamfélagsins formlega stað í ferli endurmats í heimalandinu sjálfu. Líkt og segir í boðsbréfi til fyrstu almennu iðnsýningarinnar á Íslandi 1883 var slíkum sýningum ætlað að vera „spegill þar sem bóndastéttin eða iðnaðarstéttin eða listamennirnir geta skoðað sig sjálfa í.“ Í erindinu verður varpað ljósi á þátttöku kvenna í landssýningunni á iðnaði árið 1883 og landssýningunni 1911. Rætt verður um framlag kvenna til umræddra sýninga og hvernig það endurspeglaði hugmyndir um framfarir þjóðarinnar. When industrial exhibitions gained impetus in Europe and elsewhere in the latter part of the 19th century they reflected advancements in industry, technology, arts and sciences as well as political viewpoints, social changes and nationalromantic attitudes towards the traditional farming society. A number of industrial exhibitions were implemented in Iceland before the effects of industrialization became clear on domestic trades. They assigned traditional crafts a formal place in the process of re-evaluation in the homeland itself. The first such exhibitions in Iceland were intended to reflect the contemporary state of farming and other domestic trades This paper analyses the participation of women in the industrial exhibitions in Reykjavík in 1883 and 1911, and how their contributions reflected ideas of national progress.
|
|---|