| Summary: | Verkefnið er opið nemendum og starfsfólki Háskólans á Akureyri Árangursrík verkjameðferð byggist fyrst og fremst á nákvæmu verkjamati. Taka þarf tillit til þriggja þátta við mat á verkjum einstaklinga, þeir eru: staðsetning, styrkur og tegund verkja. Tilgangur rannsóknarinnar var að kanna hvernig verkjamati hjúkrunarfræðinga á Landspítala háskólasjúkrahúsi (LSH) væri háttað. Það var gert með lýsandi megindlegri aðferð og voru spurningalistar, þar sem blandað var saman opnum og lokuðum spurningum, notaðir til gagnaöflunar. Í úrtakinu voru 89 hjúkrunarfræðingar starfandi á þremur handlækninga og þremur lyflækningadeildum LSH, en 52 hjúkrunarfræðingar svöruðu spurningalistanum. Úrvinnsla gagna fór fram með tölfræðiforritinu SPSS og Excel. Niðurstöður leiddu í ljós að hjúkrunarfræðingar voru að nota fleiri en eina aðferð við verkjamat en flestar (63%) sögðust spyrja skjólstæðinga sína beint út í verkina. Næstalgengast (58%) var að nota tölukvarðann við mat á verkjum. Fæstar (4%) voru hinsvegar að skoða lífsmörk í tengslum við verki. Þessar niðurstöður voru ekki alveg í samræmi við aðrar íslenskar rannsóknir hvað varðar notkun tölukvarðans, þær sýna mun minni notkun hans. Þess má þó geta að flestir hjúkrunarfræðingarnir í þessari rannsókn notuðu tölukvarðann ómarkvisst og einungis í vissum tilfellum. Í rannsókninni var einnig kannað viðhorf hjúkrunar-fræðinga til verkjamats og þá einkum í tengslum við tölukvarðann. Niðurstöðurnar sýndu að 81% hjúkrunarfræðinganna fannst tölukvarðinn gott mælitæki til að meta styrk verkja, 8% fannst það hinsvegar ekki. Hjúkrunarfræðingarnir sögðu einnig skoðun sína á helstu kostum og ókostum tölukvarðans. Lykilorð: Verkir, verkjamat, tölukvarði og verkjameðferð.
|
|---|