| Summary: | Słowianofilstwo – trend w rosyjskiej myśli społecznej i literackiej, który miał za zadanie bronić unikalnego charakteru trendów w rozwoju Rosji, jej historii i kultury. Sami słowianofile byli przeciwni temu terminowi, podkreślając i ż j ego i stota zawiera się w określeniach „prawdziwie rosyjskie”, „słowiańske-chrześcijańskie”, „moskiewskie”. Słowianofile żądali zniesienia pańszczyzny i kary śmierci, wprowadzenie wolności słowa, prasy, powszechnej edukacji, wyzwolenia człowieka z okowów biurokracji władzy państwowej. Doktrynę socjalistyczną oraz idee ruchów rewolucyjnych uważali za niebezpieczne dla Rosji. Uchronienie Rosji od losu upadającego Zachodu, widzieli w zachowaniu ortodoksji religijnej, patriarchalnych funduszy lokalnych, propagowaniu zakorzenionych tradycji sprzed Piotrowej Rosji. Docenili moralne i społeczne zasady, które panowały naówczas w Kijowie i Moskwie. Bułgarzy przyjęli idee słowianofilskie koncentrując się m.in. na idei jedności słowiańskiej oraz propagowania walki Słowian zachodnich i południowych przeciwko obcemu jarzmu. Dla Bułgarów prekursorem słowianofilstwa był YI Venelin. Interesował się on m.in. historią Słoweńców, Serbów, Czechów, Polaków i innych narodowści Ale szczególnie dużo uwagi poświęca się on badaniem historii narodu bułgarskiego. Bułgarski pedagog Vasil Aprilov (1789–1847) nazywał Venelina słowianofilem. Venelin nie był jednak słowianofilem w pełnym tego słowa znaczeniu, lecz bułgarofilem zainteresowanym ich historią i kulturą
|
|---|