| Summary: | Duch Święty jako trzecia Osoba Trójcy Świętej istnieje odwiecznie. W Starym Testamencie objawiał się jako Duch Boży. Izraelici pojmowali Go nie tyle jako samoistny byt, lecz raczej jako wyraz działania Boga Jahwe. Przypuszcza się, że nieosobowa forma działania wynikała z potrzeby zachowania monoteizmu. Na kartach Nowego Testamentu dostrzegamy działanie Ducha Świętego w stosunku do osób, które żyjących na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Duch Święty natchniął Symeona co do Dzieciatka Jezus; On zstąpił na Maryję, aby mogła począć Syna Bożego, o Nim mówił Jan Chrzciciel. O Nim nauczał Jezus Chrystus; zapowiadał, że będzie prosić Ojca, aby zesłał Ducha Świętego, zapowiedział, że On, gdy przyjdzie, doprowadzi uczniów do całej prawdy i pomoże im zrozumieć to, czego Jezus nauczał oraz dzieło zbawcze. Istotnie, po Zmartwychwstaniu Duch Święty został zesłany. Mamy dwa opisy: jeden w Ewangelii Jana, a drugi w Dziejach Apostolskich. Według relacji Jana sami tylko apostołowie otrzymali dar Ducha Świętego połączony z prawem do odpuszczeniem grzechów, co jest – jak wiadomo – atrybutem samego Boga. Zesłanie Ducha Świętego, o którym mówi Łukasz miało charakter bardziej okazały, było związane z darem języków (glosolalia), a także i ukazaniem się nadzwyczajnego zjawiska podobnego do języków z ognia. Była to realizacja zapowiedzi Jana Chrzciciela, że Apostołowie będą ochrzczeni Duchem Świetnym i ogniem. Ogień, jak wiadomo, jest symbolem obecności i działania Boga. Duch Święty raz udzielony przez Boga Ojca na prośbę Chrystusa, pozostaje w Kościele i kontynuuje dzieło oświecenia, uświecania i umocnienia wiernych w wyznawaniu wiary. Duch Święty zawsze działa w łączności z Ojcem i Synem dla zbawienia wierzących. Duch Święty jako trzecia Osoba Trójcy Świętej istnieje odwiecznie. W Starym Testamencie objawiał się jako Duch Boży. Izraelici pojmowali Go nie tyle jako samoistny byt, lecz raczej jako wyraz działania Boga Jahwe. Przypuszcza się, że nieosobowa forma działania wynikała z potrzeby zachowania monoteizmu. Na kartach Nowego Testamentu dostrzegamy działanie Ducha Świętego w stosunku do osób, które żyjących na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Duch Święty natchniął Symeona co do Dzieciatka Jezus; On zstąpił na Maryję, aby mogła począć Syna Bożego, o Nim mówił Jan Chrzciciel. O Nim nauczał Jezus Chrystus; zapowiadał, że będzie prosić Ojca, aby zesłał Ducha Świętego, zapowiedział, że On, gdy przyjdzie, doprowadzi uczniów do całej prawdy i pomoże im zrozumieć to, czego Jezus nauczał oraz dzieło zbawcze. Istotnie, po Zmartwychwstaniu Duch Święty został zesłany. Mamy dwa opisy: jeden w Ewangelii Jana, a drugi w Dziejach Apostolskich. Według relacji Jana sami tylko apostołowie otrzymali dar Ducha Świętego połączony z prawem do odpuszczeniem grzechów, co jest – jak wiadomo – atrybutem samego Boga. Zesłanie Ducha Świętego, o którym mówi Łukasz miało charakter bardziej okazały, było związane z darem języków (glosolalia), a także i ukazaniem się nadzwyczajnego zjawiska podobnego do języków z ognia. Była to realizacja zapowiedzi Jana Chrzciciela, że Apostołowie będą ochrzczeni Duchem Świetnym i ogniem. Ogień, jak wiadomo, jest symbolem obecności i działania Boga. Duch Święty raz udzielony przez Boga Ojca na prośbę Chrystusa, pozostaje w Kościele i kontynuuje dzieło oświecenia, uświecania i umocnienia wiernych w wyznawaniu wiary. Duch Święty zawsze działa w łączności z Ojcem i Synem dla zbawienia wierzących.
|
|---|