| Summary: | Ekonomia = Economics, 2012, Nr 1 (18), s. 116-127 Proces demograficznego starzenia stanowi istotne wyzwanie dla społeczeństwa polskiego. Jedną z jego konsekwencji jest wzrost liczby tzw. sędziwych starców, którzy z powodu obniżonej sprawności nie są w stanie samodzielnie funkcjonować, przez co wymagają długotrwałej opieki. W niniejszym artykule obiektem badawczym jest stacjonarna pomoc społeczna. W obliczu starzenia się ludności będzie ona wymagać radykalnych przeobrażeń strukturalnych. Spodziewany wzrost popytu na usługi opiekuńcze wymusi w przyszłości konieczność zarówno ilościowego, jak i jakościowego rozwoju tego sektora. Stacjonarna pomoc społeczna w Polsce jest "przepaństwowiona", co utrudnia należyty jej rozwój. Za główny cel niniejszego artykułu przyjęto przedstawienie prywatyzacji jako jednej z metod usprawnienia tego obszaru i dostosowania go do wyzwań wynikających z dokonujących się przeobrażeń demograficznych. Zaznaczyć należy, że prywatyzacja, mimo że wzbudza wiele obaw i kontrowersji, jest zgodna z ogólnym trendem reform państwa opiekuńczego. W artykule przedstawiono wyniki badań terenowych, które zostały przeprowadzone w dolnośląskich domach pomocy społecznej dla osób w podeszłym wieku. Na ich podstawie można stwierdzić, że preferencje respondentów wobec organizacji publicznych, społecznych i komercyjnych są mocno zróżnicowane. Uważają oni, że prowadzenie domów pomocy społecznej powinno być zdecydowanie domeną państwa. Wśród części z nich silnie utrwalone jest negatywne wyobrażenie o działalności komercyjnej i społecznej. Z drugiej jednak strony większość respondentów przyznała, że nie jest dla nich istotne, przez jaki podmiot prowadzona jest placówka, w której sami mieszkają
|
|---|