| Summary: | Z przedmowy: "Naturalną koleją rzeczy wszyscy ku niej zmierzamy. Starość jest równie nieuchronna jak kolejna pora roku. A jednak na co dzień wolimy o niej nie myśleć, nie lubimy o niej mówić. W dzisiejszym świecie, kiedy liczy się przede wszystkim młodość, powodzenie, osobisty sukces, starość zazwyczaj kojarzy się z odchodzeniem na margines życia, dolegliwościami ciała, z samotnością. Czas mija, a my łudzimy się, że mija dla innych, nie dla nas, że my sami nadal jesteśmy młodzi. Aż pewnego dnia nieoczekiwanie jakiś dobrze wychowany młody człowiek z wymownym spojrzeniem ustępuje nam miejsca w tramwaju. Jak godzimy się z upływem czasu, co robimy, żeby przygotować się do tego, jacy będziemy za kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt lat, żebyśmy nie czuli się zaskoczeni, żeby nie pozostało nam tylko gorzkie „a nie mówiłem” i poczucie zmarnowanych życiowych szans? Jak dziś odnosimy się do naszych seniorów w rodzinach, w najbliższym otoczeniu, w społeczeństwie, do którego należymy? Stoi przed nami wiele trudnych zadań."(.)
|
|---|