De la lettre allusive á la lettre abusive: poétique de l'épistolarité dans á la recherche du temps perdu

• Main Author: Chaudier, Stéphane
• Other Authors: Université Lumiére Lyon 2
• Format: Article in Journal/Newspaper
• Language: French
• Published: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego 2000
• Subjects: sami
• Online Access: http://hdl.handle.net/11089/13029

W powieści Prousta list jako forma narracyjna jest zdyskredytowany. Odarty ze wszystkich mitów, staje się jedynie źródłem kłamstwa (listy miłosne), iluzji lub szaleństwa. Jeśli się nawet często pojawia, służy jedynie wykrętom, oszukiwaniu lub ukrywaniu prawdziwych żądz. List Sofoklesa do Racine'a, skomponowany przez Giséle, a komentowany przez grupkę dziewcząt, wprowadza perwersyjną interpretację. Napisany w sztubackim stylu wypełniony jest aluzjami do głęboko skrywanych seksualnych fantazji. Liczne listy miłosne wyśmiewają idealistyczną retorykę i wydają się skutecznym narzędziem do zadawania cierpień. Bohaterowie oczekują na czułe słowa kochanków, a tymczasem otrzymują odpowiedzi pozbawione sensu. Bywa i tak, że milczenie ukochanej osoby stanowi odpowiedź. Na próżno spodziewają się szczerości, skoro człowiek jest zawsze sam i nigdy nie zdoła wyjść poza siebie. Sami chcą ulegać iluzji i w ten sam sposób oszukują innych. List staje się również "zwierciadłem Piekła", jak to ma miejsce w dwóch listach Aimé, który za namową bohatera opisuje niemoralne prowadzenie się zmarłej Albertine. Bohater-czytelnik listów wydaje się nowym Akteonem podglądającym okrutne wodne boginie. "Nadużywa listu, a list nadużywa adresata". Taka lektura działa wyniszczająco na bohatera, a jego miłość do Albertine wygasa.