ESA–BEXUS project: OSCAR - Zonne-Energie Voor De Planeet Aarde En Verder

• Main Authors: NAGELS, Steven, Beynaerts, Miguel-Angel, CARDINALETTI, Ilaria, CORNELISSEN, Rob, HRUBY, Jaroslav, SCHREURS, Dieter, VODNIK, Jelle, VANGERVEN, Tim, Wouters, Koen
• Format: Conference Object
• Language: Dutch
• Published: 2017
• Subjects: organic photovoltaics; zonnecellen; OSCAR; REXUS/BEXUS; BEXUS; ESA; space; onderzoeksballon; Kiruna
• Online Access: http://hdl.handle.net/1942/25041

Zonne–energie is ontegensprekelijk één van de belangrijkste en duurzaamste oplossingen voor de globale energie– en klimaatuitdagingen waar onze planeet voor staat. Nieuwe generatie printbare, plooibare en ultra–dunnen zonnecellen kunnen bovendien leiden tot tal van nieuwe toepassingen, gaande van energie–bevoorrading voor draag bare elektronica (smartphones, tablets, …) tot grensverleggende toepassingen voor toekomstige ruimtereizen. Printbare organische en perovskiet–zonnecellen zijn namelijk de wereldkampioenen qua verhouding energie–opbrengst versus gewicht. Voor toekomstige ruimtevaartmissies hebben deze zonnecellen dus de bijzondere voordelen dat ze een ultra–licht gewicht hebben, plooibaar en uitvouwbaar zijn en bovendien ter plaatse (in ruimteschepen of in ruimtestations op bijvoorbeeld de Maan of op Mars) kunnen geprint worden. Door deelname aan het BEXUS–programma (Balloon Experiments for University Students) van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA, hebben een team van negen UHasselt–doctoraatstudenten en studenten Fysica (Miguel–Angel Beynaerts, Ilaria Cardinaletti, Rob Cornelissen, Jaroslav Hruby, Steven Nagels, Dieter Schreurs, Jelle Vodnik, Tim Vangerven & Koen Wouters) een wereldrecord gebroken qua gebruik van printbare zonnecellen op grote hoogte. Met het OSCAR–project (Optical Sensors based on CARbon Materials) hebben ze voor het eerste de prestaties van printbare zonnecellen en van een nieuwe magnetische–veldsensor bestudeerd in echte ruimtevaartcondities. Vanuit het lanceerstation Kiruna in Zweden werd een onderzoeksballon in de stratosfeer gebracht — op 32 kilometer hoogte (3x hoogte van vliegtuigtrajecten) — waarbij extreme condities heersen zoals lage luchtdruk, lage temperaturen (tot wel –60 graden Celsius) en een pak meer straling van de zon.