| Summary: | Verkefnið er opið nemendum og starfsfólki Háskólans á Akureyri Alþjóðastofnanir geta tekið þátt í alþjóðlegu samstarfi með ríkjum og öðrum alþjóðastofnunum. Þar sem þær eru lögaðilar þá geta þær skrifað undir samninga við ríki og aðrar alþjóðastofnanir. Samskipti á alþjóðavísu gera þeim kleift að hafa sendinefndir staðsettar í löndum heimsins. Fulltrúar þeirra taka þátt í samningaviðræðum við gistiríkin sem sendinefndirnar eru staðsettar í. Vegna starfs og tilgangs sendinefndanna þurfa þær diplómatíska friðhelgi og fríðindi til þess að uppfylla tilgang sendifararinnar. Árið 1975 gerði Alþjóðalaganefndin hinn svo kallaða Vínarsamning um fulltrúa ríkja gagnvart alþjóðastofnunum. Samningur var nokkuð óvinsæll á meðal aðildarríkja Sameinuðu þjóðanna og því er hann ekki í gildi. Þrjár alþjóðastofnanir eru skoðaðar í þessu lokaverkefni: Sameinuðu þjóðirnar, Evrópusambandið og Afríkusambandið. Stofnanir þeirra, saga og tilgangur eru atriði sem eru skoðuð í þeim tilgangi að fá betri skilning, af hverju slíkar stofnanir ættu að hafa öðlast diplómatíska friðhelgi of fríðindi. Fjöldi alþjóðastofnana hefur farið vaxandi. Mikilvægi og vald þeirra dregur fram spurninguna um hvort þær ættu að hljóta takmörkuð friðhelgisréttindi eða full diplómatísk réttindi. Niðurstaðan er að takmörkuð friðhelgi er nægileg fyrir alþjóðastofnanir frekar en full.
|
|---|