| Summary: | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. Στην παρούσα ερευνητική εργασία έγινε η καταγραφή και η ανάλυση των διεθνών συμφωνιών : Σύμβαση της Βιέννης, Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ με τις Τροποποιήσεις του και των Ευρωπαϊκών Κανονισμών, που υιοθετήθηκαν για την μείωση των αερίων που επιδρούν στο φαινόμενο της τρύπας του όζοντος. Ο σκοπός ήταν, μέσω της αξιολόγησης των συμφωνιών και των αποτελεσμάτων τους στην αναστροφή του επικίνδυνου φαινομένου της καταστροφής της στιβάδας του όζοντος, να αναδειχθούν τα πιθανά κενά των συμφωνιών για την αναγκαιότητα ή μη σύναψης νέων διακρατικών συμφωνιών για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Τα δεδομένα της παρούσας διατριβής προήλθαν από την ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία ενώ τα πλήρη κείμενα των συμφωνιών, εντοπίστηκαν στη νομοθεσία, σε επίσημους διαδικτυακούς τόπους. Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των συμφωνιών, έγινε με κριτήρια : τις επιπτώσεις των μέτρων του ελέγχου της παραγωγής και κατανάλωσης των ODS, στο περιβάλλον, την κοινωνία και την οικονομία, το ποσοστό συμμόρφωσης των μερών, την χρονική στιγμή της σύναψης της κάθε συμφωνίας και το αν οι συμφωνίες κατά τη δημιουργία τους υιοθέτησαν κάποια πρωτοποριακή αρχή. Από την αξιολόγηση των συμφωνιών προέκυψε ότι οι συμφωνίες ήταν επιτυχείς καθώς κατάφεραν τη σταδιακή κατάργηση του 98% των χημικών ουσιών που καταστρέφουν το όζον και η συμμόρφωση των μερών ήταν άνω του 98%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του στρατοσφαιρικού όζοντος κατά 1-3% ανά δεκαετία από 2000, στην ανώτερη στρατόσφαιρα, εκτός των πολικών περιοχών και μικρή μείωση της τρύπας του όζοντος στην Ανταρκτική, το μήνα Σεπτέμβριο. Τα μοντέλα πρόβλεψης προβλέπουν ότι η τρύπα του όζοντος στην Ανταρκτική αναμένεται να κλείσει σταδιακά και το ολικό όζον την περίοδο της άνοιξης να επιστρέψει στις τιμές του 1980 στη δεκαετία του 2060. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι, το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, η κύρια συμφωνία για το όζον, μέσω της διαδικασίας των τροποποιήσεων του, αποτελεί το καταλληλότερο εργαλείο για λήψη μέτρων ώστε να αντιμετωπιστούν, οι παράγοντες που αναστέλλουν την ανάκτηση της στιβάδας και δεν έχουν αντιμετωπιστεί από τις ισχύουσες συμφωνίες, όπως: οι εκπομπές από τις «ODS banks», το παράνομο εμπόριο των ODS, οι άγνωστες πηγές CCl4, το N2O που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εναπομένουσες ανθρωπογενείς απειλές για το στρατοσφαιρικό όζον και για το κλίμα, την αυξημένη παραγωγή και κατανάλωση των HCFCs στις αναπτυσσόμενες χώρες και τις εκπομπές από τις χρήσεις που εξαιρούνται. In the present research work, we have recorded and analyzed the following international agreements: Vienna Convention, Montreal Protocol with its Amendments and European Regulations, adopted for the reduction of ozone-depleting gases. The aim was to evaluate the agreements and their effects on the reversal of the dangerous phenomenon of ozone depletion in order to identify possible loopholes in the agreements, and, thereby, to examine whether new transnational agreements dealing with the phenomenon are necessary to be made or not. The data of this dissertation came from the Greek and international literature, while the full texts of the agreements were found on official web sites for legislation. The assessment of the results of the agreements was based on the following criteria: the impact of the control measures of ODS production and consumption on the environment, society and economy, the rate of the parties’ compliance, the timing of each agreement, and whether the agreements have adopted a pioneering principle at the time of their creation. The evaluation of the agreements showed that the agreements were successful, as they managed to gradually repeal 98% of the ozone-depleting chemicals and the compliance of the parties was over 98%. This has resulted in an increase in stratospheric ozone by 1-3% per decade since 2000, in the upper stratosphere, excluding polar regions, and in a slight decrease in the ozone hole in Antarctic in September. Prediction models predict that the ozone hole in Antarctic is expected to close gradually, and the total ozone levels to fall down to the levels of 1980 in the 2060s. It was also found that Montreal Protocol, the main ozone agreement, through the process of its amendments, is the most appropriate taking- measures tool so as to deal with the factors that inhibit the recovery of the layer and which have not been addressed by the existing agreements, such as emissions from ODS banks, illegal trade in ODS, unknown sources of carbon tetrachloride CCl4, N2O, which is one of the largest remaining man-made threats to stratospheric ozone and the climate, the production and consumption of HCFCs in developing countries and emissions from exempted uses.
|
|---|