| Summary: | Niniejsza praca jest próbą glottodydaktycznej ewaluacji podręcznika Shokyuu Nihongo jou (Shinsou Kaiteiban) (2010) autorstwa Tōkyō Gaikokugo Daigaku Ryūgakusei Nihongokyōiku Centre, będącego podręcznikiem do nauki języka japońskiego dla studentów na poziomie podstawowym. Celem analizy podręcznika Shokyuu Nihongo jest więc autonomiczna obserwacja bez ewaluacji efektów jego wykorzystania w danym kontekście.W celu uzyskania jak najbardziej obiektywnej ewaluacji, do jej wykonania wykorzystane zostało narzędzie jakie w swoim artykule „The Analysis of language materials: inside the Trojan Horse” (1998; 2011) przedstawia Andrew Littlejohn. Przekonuje on, że na podstawie analizy zadań oraz publikacji podręcznika jesteśmy w stanie w jak najbardziej obiektywny sposób podejść do ewaluacji podręcznika. Littlejohn wyróżnia dwa aspekty analizy materiałów dydaktycznych – „Publikację” (Publication) i „ Zamysł” (Design) oraz trzy poziomy analizy: od najbardziej obiektywnego „Co jest w środku?”, poprzez „Czego oczekuje się od użytkowników?”, do najbardziej subiektywnego „Co jest implikowane?”. Wyniki uzyskane w procesie analizy zinterpretowane zostały przez pryzmat ich potencjalnej przydatności w procesie nauczania, której to kryteria oparte zostały na uniwersalnych zasadach przyswajania języka obcego wyselekcjonowanych przez Marie J. Guilloteaux (2013). Ponadto wzięto pod uwagę założenia twórców podręcznika odnośnie preferowanej metody nauczania języków obcych, jaką w tym przypadku jest metoda bezpośrednia (Direct Method), pozwalająca obcokrajowcom nauczania języka obcego bez znajomości języka ojczystego uczniów. Stąd też część pracy poświęcona została na scharakteryzowanie metody bezpośredniej, jej osadzenie w historii nauczania, w kontekście japońskim oraz na jej krytykę. Analiza zadań zawartych w podręczniku oraz jego publikacji wykazała, że podręcznik odpowiada połowie wybranych przez Guilloteaux kryteriów. W podręczniku dominuje skupienie się na znaczeniu, a uczniowie uczestniczą w ćwiczeniach komunikacyjnych jedynie sterowanych. Podręcznik skupia się również na formie przy zastosowaniu podejścia indukcyjnego, użycie metody bezpośredniej wspomaga intensyfikację kontaktu ze sporą dawką języka w użyciu, a praca w parach promuje interakcje w języku docelowym. Niestety podręcznik nie zawiera konstruktywnych ćwiczeń obejmujących niezanalizowane wyrażenia schematyczne, jak również nie daje okazji do swobodnego outputu poza ćwiczeniami kontrolowanymi. Ponadto nie wspomaga autonomii ucznia ani nie pobudza jego świadomości stylów uczenia się. Co więcej, nie angażuje uczniów afektywnie poprzez interesujące treści, gdyż dialogi choć bliskie sytuacji uczniów wydają się być sztuczne, a sami uczniowie mają bardzo ograniczoną możliwość wyrażania własnego zdania oraz wybierania własnych tematów nauczanych treści. Ponadto, Shokyū Nihongo wymusza niejako na nauczycielu przyjęcie autokratycznego stylu nauczania, jednak z drugiej strony poprzez brak poleceń daje spore możliwości dostosowania sposobu prowadzenia lekcji do własnych potrzeb. Podsumowując Shokyuu Nihongo wydaje się wspomagać proces nauczania, jednak nadal pozostaje miejsce na dalsze udoskonalenia. The purpose of this paper is to attempt a glottodidactic evaluation of Shokyuu Nihongo jou (Shinsou Kaiteiban) (2010) written by Tōkyō Gaikokugo Daigaku Ryūgakusei Nihongokyōiku Centre - a coursebook for university students at elementary level. Therefore, the aim of this analysis is to make an autonomous observation without evaluating the effects of its use in a context.In order to gain an evaluation as objective as possible, Andrew Littlejohn’s framework presented in his article „The Analysis of language materials: inside the Trojan Horse” (1998; 2011) has been used. Littlejohn argues that on the basis of task analysis and publication analysis, we would be able to evaluate a textbook in the most objective way possible. He points out two aspects of materials analysis: “Publication” and “Deign”, as well as three levels of analysis: from the most objective “What’s is there?”, through “What is required of users” to the most subjective “What is implied?”. The results of such an analysis have been confronted with the universal criteria of second language acquisition selected by Marie J. Guilloteaux (2013). What is more, Direct Method, which is a method of language teaching that the authors of the textbook believed to be the most suitable and effective, has been taken into consideration in the process of evaluation. Therefore, a part of this paper has been devoted to the description of characteristics, historical circumstances, Japanese context as well as critique of the Direct Method. The analysis of the tasks in the textbook showed that it complies with half of Guilloteaux’s criteria. Focus on meaning is predominant in the coursebook, but the students participate only in controlled communication practice. Shokyuu Nihongo focuses on form inductively, while pair-work stimulates exposure to language in use. However, it doesn’t give students any chances to produce output freely, nor caters for their awareness of learning styles. Moreover, it doesn’t engage students affectively through interesting content, since the dialogues presented in the textbook seem artificial and not stimulating, although the situations presented should be familiar to the students. The students do not have any chances on speaking their minds or choosing the content to be learnt. What is more, the coursebook seems to be imposing the autocratic style of teaching on the teacher, but at the same time the lack of written instruction gives the possibility to adapt the textbook to the context of the classroom. To summarise Shokyuu Nihongo seems to facilitate learning in many ways, though there is still room for further improvement.
|
|---|