| Summary: | Celem niniejszej pracy jest analiza metod, jakimi Jan Kasprowicz i Zenon Przesmycki posłużyli się w tłumaczeniu Ode on a Grecian Urn Johna Keatsa oraz w jaki sposób sami utwór ten zinterpretowali. Pierwsza część odnosi się do recepcji twórczości Keatsa w polskiej krytyce modernistycznej na tle pozostałych angielskich twórców epoki oraz miejsca i skali zagadnienia przekładu w tym czasie. Na drugą część składa się szeroka analiza zapisu, składni i semantyki obu transpozycji, a także ich relacji wobec tekstu oryginalnego. W tej części autorka pracy próbuje dotrzeć również do literackich inspiracji twórców przekładów i dociec, jakie czynniki mogły umotywować ich decyzje translatorskie. Ostatnia część jest podsumowaniem całego wywodu, zawiera konkluzję, iż Kasprowicz i Miriam potraktowali utwór Keatsa w zupełnie odmienny sposób, skupiając się albo na precyzyjności i wierności oryginałowi, albo oddaniu treści, często kosztem precyzji słownej. The main purpose of this study is to analyze how Jan Kasprowicz and Zenon Przesmycki interpreted John Keats’s Ode on a Grecian Urn and which methods they used to translate it into polish. First part of the essay relates to the Keats’s reception in polish modern critique in comparison to other English writers of the romantic period. It also presents the scope and importance of translation during the époque. The second part contains wide analysis of the notation, syntax and semantics of both transpositions and their relation to the original text. Also in this section author of the essay attempts to find writers who possibly could inspire both translators and explain what might have motivated them to make such decisions. The last part is a summation of the whole study, it brings the major conclusion, that Kasprowicz and Miriam treat Keats’s ode in a different way, focusing on an accuracy and faithfulness or reconstructing the original meaning, sometimes at the expense of precision in words.
|
|---|