W ślimaczym tempie… Uwarunkowania polskiej recepcji literatury niemieckiej na przykładzie debat wokół twórczości Güntera Grassa w wybranych czasopismach literackich i społeczno-kulturalnych (1961-1981)

• Main Author: Zielińska, Mirosława
• Other Authors: Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy'ego Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego
• Format: Book Part
• Language: unknown
• Published: Oficyna Wydawnicza Leksem 2007
• Subjects: Günter Grass - polnische Rezeption vor 1989; Günter Grass - polska recepcja przed 1989; czasopiśmiennictwo; Zeitschriftenwesen; czasopisma kulturalne polskie (1961-1981); polnische Kulturzeitschriften (1961-1981); oficjalna polityka kulturalna w PRL (1961-1981); offizielle Kulturpolitik der VRP (1961-1981); cenzura; Zensur; nowa polityka wschodnia Willy’ego Brandta (1969-1975); neue Ostpolitik Willy Brandts (1969-1975); Willy Brandt (1913-1992); Willy Brandt w Polsce (1970); Willy Brandt in Polen (VRP) (1970); polska opozycja l. 70. i 80; polnische Opposition der 1970er und 1980er Jahre; stan wojenny (13.12.1981); Kriegszustand in Polen (13.12.1981); Blaszany bębenek; Die Blechtrommel; drugi obieg; Turbot; Kot i mysz; powieści Güntera Grassa; zweiter Umlauf (Samizdat in Polen 1975-1989); Der Butt; Katz und Maus; Romane von Günter Grass; Polska; Roli
• Online Access: https://depot.ceon.pl/handle/123456789/2994

Determinacja, z jaką od przełomu lat 50. i 60. polskie środowiska kulturalne i naukowe toczyły batalię o udostępnienie twórczości Grassa w PRL-u oraz szacunek, z jakim odnoszono się do jego osoby (budując polski mit Güntera Grassa), mogą wydawać się przesadzone, gdy umieścimy je w kontekście jednego konkretnego utworu, znaczenia dla stosunków polsko-niemieckich, czy problemu PRL-owskiej cenzury. Dopiero uwzględnienie aspektu ścisłej zależności procesów kształtowania się polskiej i niemieckiej kultury pamięci po II wojnie światowej uświadamia, że autorytet Grassa wynika z jego roli, jaką odegrał właśnie w tym procesie. Przez niemal trzydzieści lat był nie tylko obserwatorem, lecz zaangażowanym współuczestnikiem przeobrażeń polskiej kultury pamięci. Uosabiał to, co najbardziej godne szacunku w powojennej kulturze pa-mięci w Niemczech i był dla Polaków swoistym ‚niemieckim lustrem’, w którym mogli się sobie przyglądać. Mirosława Zielińska