| Summary: | Muzyka w filmach Tony’ego Gatlifa pełni bardzo złożoną rolę, która wykracza daleko poza ilustracyjność. Raz jest punktem wyjścia dla całej akcji, czasem niespodziewanie ingeruje w wydarzenia zmieniając ich bieg, ale bywa także po prostu ich tłem. Bohaterowie są bardzo wrażliwi na dźwięki, często sami są muzykami. Muzyka ma wpływ na ich działania, a tym samym na rozwój opowiadanej historii. Taka relacja człowieka z muzyką jest tutaj badana za pomocą kategorii doświadczenia muzycznego rozumianego jako intensywne przeżywanie o charakterze egzystencjalnym, na podstawie wybranych filmów: Gadjo dilo (1997), Vengo (2000), Exils (2004) i Transylwanii (2006). Interpretacja twórczości Gatlifa z perspektywy filmu drogi oraz przedstawiana w niej różnorodność kultur muzycznych pozwalają odpowie- dzieć na pytanie o źródła tego rodzaju doświadczenia, pokazując jego wielopoziomowość i uniwersalność.
|
|---|