The small qasidas entitled as müzeyyel ghazals and ghazals in the poems of Sebk-i Hindi poets

• Other Authors: Uludağ Üniversitesi/Fen-Edebiyat Fakültesi/Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü., Ercan, Özlem
• Format: Article in Journal/Newspaper
• Language: English
• Published: Uludağ Üniversitesi 2016
• Subjects: Müzeyyel ghazals; Qasida; Sebk-i Hindi; Müzeyyel gazel; Kaside; Sebk-i Hindî; Dua; sami
• Online Access: http://hdl.handle.net/11452/14368; https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/274437

This article is the renewed and improved form of the paper presented in VI. Klâsik Türk Edebiyatı Sempozyumu (Classical Turkish Literature Symposium VI) which was organized by Erciyes Üniversitesi Klâsik Türk Edebiyatı Topluluğu (Ercisey University The Association of Classical Turkish Literature) in the memory of Professor Mine Mengi in 25-27 November 2010 with the title of “Sebk-i Hindî Şairlerinde Müzeyyel Gazeller”. Bu makale, Erciyes Üniversitesi Klasik Türk Edebiyatı Derneği tarafından 25-27 Kasım 2010 tarihleri arasında Profesör Mine Mengi'nin anısına “Sebk-i Hintçe şairlerde Muzeyyel Ceylanları” başlığı ile düzenlenen VI. Klasik Türk Edebiyatı Sempozyumu VI'da sunulan bildirinin yenilenmiş ve geliştirilmiş şeklidir. The exploration of divans of Sebk-i Hindi poets reveals numerous qasidas written for various sultans and statesmen. This genre is not the only genre that was used for contributing to the patron-patronized relation even though this praising patron genre is also used for the same reason. Müzeyyel ghazals and qasidas entitled as ghazals can also considered as poems written for praising the patrons. In addition if the poet praises himself in his poem, the poem is considered as fahriye (self-praising poem). In this paper after introducing müzeyyel ghazals, ghazals and qasidas entitled as ghazals from the divans of seven Sebk-i Hindi poets (Naili, Şehri, İsmeti, Neşati, Fehim-i Kadim, Şeyh Galib ve A. Sami) are explored. This paper aims to determine for whom these poets wrote their müzeyyel ghazals. Beside that how they praised themselves with this poems is also explored. In this paper also the structural features of müzeyyel ghazals and qasidas, which are entitled as ghazals but considered as qasida due to containing prays are tried to be determined. Sebk-i Hindî şairlerinin divanları incelendiğinde çeşitli padişah ve devlet adamları adına kaleme alınmış birçok kasideyle karşılaşmak mümkündür. Söz konusu kişileri methetme amacı taşıyan kaside, hâmi-şair ilişkisine katkıda bulunan nazım biçimi olmakla beraber bu konuya hizmet eden tek nazım biçimi değildir. Müzeyyel gazeller ve gazeliyat başlığı altında bulunan kasideler de hâmileri veya başka şahısları öven manzumeler içinde değerlendirilebilir. Ayrıca müzeyyel gazelde şair kendini methediyorsa bu şiirler fahriye olarak kabul edilebilir. Makalede “müzeyyel gazel”in ne olduğu tanıtıldıktan sonra yedi Sebk-i Hindî şairinin (Nâilî, Şehrî, İsmetî, Neşâtî, Fehîm-i Kadîm, Şeyh Gâlib ve A. Sâmî) divanlarında yer alan müzeyyel gazeller ve gazeliyat başlığı altında toplanan kasideler değerlendirilecektir. Makalenin amacı, Sebk-i Hindî şairlerinin kimlere müzeyyel gazeller yazdıklarını tespit etmektir. Bunun dışında bu nazım biçimiyle kendilerini nasıl övdüklerinden de bahsedilecektir. Makale de ayrıca müzeyyel gazelin ve gazeliyat başlığı altında toplanan ancak içinde dua olduğu için kaside kabul edilen manzumelerin şekil özellikleri de belirlenmeye çalışılacaktır.